Юра Савеня, як Жартаўнік пасябраваў з Музай

Юрый Савеня, Ганцаўскі паэт / Фото: Юлія Палеская

Я просты рабацяга – з ломікам, з лапатай…

Ён кажа, што ніколі не сядзеў і не планаваў сваю творчасць, не думаў, што яму трэба заўтра напісаць нешта аб прыродзе, а паслязаўтра – аб маці. Вершаваныя радкі ўсплывалі ў думках самі.
Калі так адбываецца, паэт раіць іх лавіць і старацца адразу ж, як мастак, замаляваць асноўны сюжэт. Па яго словах, запісаны куплет можа аказацца ў пачатку, у сярэдзіне ці нават напрыканцы верша – не важна, галоўнае – запісаць, каб не забыцца.

«З памылкамі ці без іх, на трасянцы ці на чыстай мове – нічога, потым дапрацуецца. Верш можа нарадзіцца пасля размовы, сустрэчы, у электрычцы, на працы, пасля таго, як назіраеш нейкую незвычайную або, наадварот, зусім будзённую сітуацыю, на якую раней не звяртаў увагі. Калі мяне нешта ўразіла, закранула або здзівіла – чакай верша», – усміхаецца пры размове мясцовы паэт і кажа, што іншы раз запісвае радкі на тым, што трапляе пад руку.

Нягледзячы на тое, што Юрый жыве даўно у горадзе, у яго шмат вершаў пра вёску. Тэмы розныя – пра чужых і родных, пра людзей розных прафесій, пра каханне і пра гарадское жыццё. Вершы яго можна пачытаць на сайце stihi.ru.

Па словах субяседніка, у яго больш атрымліваецца пісаць па-руску. Ну а першы крытык звычайна той, хто першы прачытае ці пачуе напісаны верш.
«У кожнага сваё адчуванне верша. Я, напрыклад, лічу, што аўтарскіх слоў не трэба саромецца, галоўнае, каб было зразумела і ад душы. Мяне не вучылі складаць вершы, і я не прэтэндую на ўсеагульнае прызнанне, я проста пішу…», – гаворыць Юрый.

На заказ не пішу

«Да мяне часта звяртаюцца і незнаёмыя, і добра знаёмыя людзі, а таксама сябры з просьбай напісаць вершы, напрыклад, да дня народзінаў, але я ніколі гэтага не раблю. Хоць і нядобра адказаць, але я не магу. Я не мастак-партрэціст і на заказ працаваць не буду. Ды і як можна напісаць пра чалавека, якога не ведаеш. Гэта ўжо будзе не ад душы», – распавядае субяседнік.

Вершаў большала, хацелася даць ім жыццё, выпусціць на волю… Калі Юрый разам з ганцаўчанінам Міхаілам Комарам працаваў у С.-Пецярбургу, той параіў у якасці рэцэнзента Пятра Гузаеўскага.

Па словах паэта, Пётр Паўлавіч даў яму свае рэдактарскія парады і прапанаваў друкаваць вершы ў газеце «Ганцавіцкі час». Друкуюцца яны ў «ГЧ» і па гэты час – ужо амаль 13 гадоў.

З добрай доляй гумару паэт кажа, што з яго некаторыя жартуюць, што ён можа ўжо і не працаваць, бо, маўляў, яму добра плацяць за вершы. На самай жа справе гэта не так, бо ніякіх грашовых прывілегій не існуе.

Акрамя таго, што Юрый піша вершы, ён яшчэ і добра гатуе, асабліва стравы з бульбы і мяса. Кажа, што на гэта таксама трэба натхненне. І з гэтым ні адна жанчына не паспрачаецца.
У заключэнне размовы субяседнік сказаў, што ні ў якіх жыццёвых абставінах ён стараецца не сумаваць і з аптымізмам падыходзіць да кожнай сітуацыі: «Галоўнае, як кажа мой знаёмы, трэба іншы раз усміхацца, каб не заплакаць».

Карыстаючыся выпадкам, выказваю падзяку калектыву «Ганцевіцкага часу» за падтрымку народных талентаў, а таксама маладой журналістыцы Каці Рудкоўскай, якая працуе ў Мінску.