Антон і Соф’я Пішчы з Ганцавічаў адсвяткавалі залатое вяселле

Антон і Соф’я Пішчы пад яблыняй каля свайго дома / Фото: Аляксандр Пазняк

«Мы не біліся. Пасварыцца маглі  і то ненадоўга. Пражылі так 50 гадоў. І яшчэ пажывём столькі колькі наканаваў нам Бог», – кажа Соф’я Андрэеўна.

Ён і яна

Антон Антонавіч Пішч нарадзіўся 23 красавіка 1950 года ў суседняй з Дзяніскавічамі вёске – Еськавічах. Ён быў пятым дзіцём у бацькоў. Але так здарылася, што чацвёра папярэдніх дзяцей памерлі. І ён застаўся ў бацькоў адзін.

Антон скончыў восем класаў Дзяніскавіцкай сярэдняй школы і пайшоў вучыцца на трактарыста. Потым працаваў у калгасе. У войска яго не ўзялі, бо бацькі мелі толькі аднаго сына і былі на пенсіі.

«Я нават пісаў заяву, каб мяне ўзялі добраахвотнікам у войска. Але ўсё было марна. У ваенкамаце сказалі, што мне нельга па закону служыць», –  кажа Антон Антонавіч.

З будучай жонкай хлопец пазнаёміўся на вечарынке ў Еськавічах. Разам сябравалі тры гады. Потым Соф’я паехала вучыцца ў Мінскае медыцынскае вучылішча. Антон разлічыўся на працы ў калгасе і прыехаў таксама ў сталіцу, каб быць бліжэй да каханай. Год пражыў у Мінску. Потым яны справілі вяселле ў Дзяніскавічах, якое госці гулялі цэлы тыдзень. Антону на той момант быў 21 год, а Соф’е 18.

Народу на вяселлі было больш за 200 чалавек. Пасля яго Соф’я яшчэ год давучвалася, а Антон апынуўся ў Дзяніскавічах у калгасе. Пасля, як пераехалі ў Ганцавічы, ён усё жыццё да пенсіі адпрацаваў будаўніком і цесляром у розных арганізацыях – лясгасе, КПД, бальніцы. У 2010 годзе выйшаў на пенсію.

Соф’ю пасля вучобы размеркавалі першапачаткова ў Лунінец. Але па сямейных абставінах яна, як замужняя, перавялася ў Ганцавіцкую ЦРБ. Адтуль яе накіравалі лабаранткай ў Малькавічы, дзе яна адпрацавала толькі чатыры месяца, бо была цяжарнай. Пабыўшы год у дэкрэтным адпачынку, жанчына выйшла працаваць у Ганцавіцкую ЦРБ у клінічную лабараторыю фельчарам-лабарантам. І адпрацавала на гэтай пасадзе 40 год.

«Я можа б яшчэ папрацавала. Але здарыўся інсульт. Адказала рука і нага. Мне далі другую групу інваліднасці. Зараз адчуваю сябе нармалёва. Нават у лес бегаю па ягады. З мужам разам у чарніцы усё лета хадзілі, цяпер у брусніку», – кажа Соф’я Андрэеўна.

У 1978 годзе супругі пабудавалі ў Ганцавічах дом, дзе жывуць да сённяшняга дня па Меліяратыўным завулку. Да мінулага года яны трымалі яшчэ некалькі парасят. Але яны пачалі дохнуць. Цяпер Пішчы прызвычаіліся набываць мяса ў магазіне і кажуць, што цяжка вярнуцца да гаспадаркі. Свінней трымаць ужо не хочацца. У закутку ў гаспадароў квохчуць толькі куры.

«Да іх зайсці без палкі нельга, бо там пятух байцоўскі. Ён на ўсіх скоча і дзяўбе. Адну курыцу выгнаў, дык вось яна па двару ходзіць. Можа на рукі сесці», – гаворыць Антон Антонавіч.

Супругі маюць дзвюх дзяцей, унука Рамана. Дачка Ірына працуе вядучым эканамістам у адной з фірм у Баранавічах. Сын Андрэй вядому ў Ганцавічах урач-тэрапеўт, якога цэняць і паважаюць людзі. Унук Раман (сын Ірыны) служыць у войску, але неўзабаве бабуля і дзядуля чакаюць яго вяртання, бо з’явілася на свет Дамінічка – ягоная дачка, а іхняя праўнучка.

«Як Раман прыйдзе, зробім шашлыкі. Чакаем яго вельмі. У яго ў Ганцпічах шмат сяброў. І ў войска яго адсюль забіралі, бо прапісаны ён у нас», – кажа Соф’я.

Сакрэт шчасця

Цяпер Антону Антонавічу 71 год, а Соф’е Андрэеўне 68. Сакрэт шчаслівага сямейнага жыцця ў супругаў такі – ўменне дараваць.

«Дараваць трэба заўсёды, бо калі хадзіць надзьмутым, толку не будзе ні ў чым. Таксама ў сям’і хтосьці павінен быць генералам, а хтосьці радавым. У нас генералам была Соф’я. Я як мужчына рабіў усё, што трэба, але слухаўся жонку», – каментуе стары.

«Антон добры, чуллівы, адкрыты чалавек. Па яму і сын Андрэй такі ж самы пайшоў. Ён заўсёды спачувае людзям на працы ў бальніцы. А вось дачка Ірына баявая была з дзяцінства. Відаць, яна па мне», – дадае жонка.

Дзеці часта наведваюць бацькоў. Ірына прыязджае з Баранавічаў амаль кожныя выходныя. Сын заходзіць пасля працы штодня. Ён мерае ў маці ціск, мяняе таблеткі, спытае пра здароўе ў бацькі.

«Нават калі вельмі шмат працы, то паміж выездамі на дзяжурстве, хоць на пяць хвілін, але ён да нас забягае. Яму трэба ведаць наш стан, тым больш, што ў мяне быў інсульт», – расказвае Соф’я.

Пра жыццё супругі кажуць, што яно кароткае. Не заўважылі, як праляцела 50 год сумеснага жыцця. Але яны радуюццу кожнаму імгненню жыцця і кажуць, што на пенсіі няма часу сумаваць.

«А які сум – агарод вялікі маем, у лес ходзім ягады збіраць. На чарніцах за лета амаль тысячу даляраў зарабілі. І каля дома праца заўсёды нойдзецца», – кажа Соф’я.