Іван Лагвіновіч: “Самая балючая тэма – мова мая беларуская”

“Мова памірае і Беларусь памірае, – сказаў Іван Лагвіновіч карэспандэнту “ГЧ”, – трэба размаўляць і пісаць на беларускай мове, каб захаваць сваю спадчыну”. Іван Лагвіновіч большасць сваіх твораў напісаў менавіта на беларускай мове, нягледзечы на тое, што значную частку свайго жыцця ён правёў на Украіне.

Лагвіновіч Іван Піліпавіч нарадзіўся 16 студзеня 1940 года на хутары Запрапасць, за пяць кіламетараў ад сяла Малькавічы Ганцавіцкага раёна. Семнаццацігадовым юнаком ён паехаў у Данбас. Скончыў у горадзе Снежнае Данецкай вобласці горнапрамысловае вучылішча і стаў шахцёрам. Пасля службы ў войску жыў і працаваў у суседнім горадзе Тарэзе. У трыццаць сем гадоў з прычыны прафесійнага захворвання з шахты перавёўся на абагачальную фабрыку слесарам.

У 1990-м годзе выйшаў на пенсію, і праз год вярнуўся на Радзіму. Шэсць месяцаў жыў у Паставах і пасля пераехаў у Баранавічы. З 1992 года І. Лагвіновіч сябар Саюза беларусккіх пісьменнікаў. Першая публікацыя вершаў была ў 1960 годзе ў газеце «Чырвоная змена”. Калі жыў на Украіне, пісаў вершы як на беларускай так і на рускай мовах. Сааўтар выдадзеных там калектыўных зборнікаў: «Дорогие мои однополчане”, ”Зарницы”, «Очень вовремя мы родились”.

Пасля вяртання на Беларусь піша толькі па-беларуску. Іван Лагвіновіч аўтар кніг паэзіі: «Разлукі выраёвыя» (2000г.), «Піліпаўка» (2001г.), «Ляда юдолі» (2003г.), «Далёкае і блізкае” (2004г.), «Палыновыя кветкі» (2007г.).

Адданасць паэта Івана Лагвіновіча беларускай мове адзначылі запрошаныя на мерапрыемства госці Алеяксандр Свірыд, ганцавіцкія паэты Аляксей Галаскок, Ніна Кавальчук, а таксама калегі па творчасці Алесь Корнеў, Алесь Бокач, Міхась Маліноўскі, Вадзім Жылка, Віктар Філатаў, Рыгор Жук і іншыя. “…Хай не знікне натхненне, паэтычны твой дар, шле нязгасна праменні з шахты ўзяты ліхтар”, – прысвяціў паэтычныя радкі юбіляру Аляксей Галаскок. Найлепшыя словы адрасавала юбіляру адна з самых старэйшых жыхарак вёскі Малькавічы Ганна Трафімаўна Жукоўская. Яна падзякавала паэту земляку за яго шчырыя і добрыя вершы, і пажадала ўсім гасцям свята, каб імкнуліся рабіць дабро. Па яе словах, хто робіць дабро, той доўга жыве – гэта яе сакрэт даўгалецця.

“Вельмі прыемна было пачуць добрыя словы землякоў, – выказаўся Іван Лагвіновіч і рассказаў, што ў студзені адзначаў свой юбілей ў Баранавічах у крузе сяброў грамадскай арганізацыі творчага згуртавання “Святліца”. “Планавалася, што і тут адзначым раней, але я казаў работнікам бібліятэкі, хай пацяплее – так яно і адбылося, – рассказаў І. Лагвіновіч, – пазней можна, галоўнае не раней даты народжання так старыя людзі кажуць”.

Вось так, міжволі высветлілася, што наш юбіляр з’яўляецца не толькі прыхільнікам роднай мовы, але і захавальнікам старадаўніх традыцый. Іван Лагвіновіч вельмі сціплы, шчыры творца і сваіх намераў не хавае. “Каб захаваць беларускую мову патрэбна ўвесь час размаўляць на ёй ўсім, хто ўмее, – лічыць І. Лагвіновіч. – Нават філарэт сказаў, што трэба маліцца на беларускай мове”.

Ірына ДАМАРАЦКАЯ