У вёсцы Ельня жывуць па-гарадскому, а працуюць – як вяскоўцы
Звычайна вясковая моладзьГанцавіцкага раёна, як і па ўсё Беларусі, хоча пераехаць жыць у горад. У вёсцы ж Ельня зваротная тэндэнцыя: некаторыя гараджане і жыхары з іншых вёсак раёна пераехалі жыць сюды. Што ж іх так вабіць у гэтай невялічкай вёсачцы? Пра гэта мы спыталі карэнных вяскоўцаў і перасяленцаў.

Фото: Cветлана Малышко
У Ельні жывуць 154 чалавекі, іх сярэдні ўзрост – 38 гадоў.
У вёсцы выгаднае геаграфічнае становішча, яна як бы «прыляпілася» да горада. Вось праходзіш апошні дом па гарадской вуліцы імя Праскурава, а праз якую сотню метраў ужо мінаеш знак з назвай вёскі Ельня і ступаеш на галоўную яе вуліцу – Калгасную.
Тое, што гэтая вёска не падобная да большасці ў нашым раёне, адразу кідаецца ў вочы. Шмат двухпавярховых будынкаў, машын, добраўпарадкаваныя падвор`і – так выглядае вясковы «мікрараён» (менавіта так называюць карэнныя жыхары тую частку вёскі, дзе моладзь атрымала надзелы і пабудавала свае дамы).

На галоўнай вуліцы вёскі жывуць у асноўным карэнныя жыхары, але і тут шмат прыгожых домоўладанняў. Прычым састарэлых хат амаль няма! Нават калі ў якой з іх даўно ўжо ніхто не жыве, яна ўсё роўна мае прыстойны выгляд.

Прыгажосць тут неверагодная, цішыня, якой так нестае іншы раз у горадзе, у паветры вітае водар расцвіўшых садоў і кветак. Дарогі на вясковых вуліцах такія, якім пазайздросцілі б многія жыхары з гарадскіх вуліц.
Пра гэтую вёску так і хочацца сказаць : «Я хачу тут жыць!»
Наталля Мышкавец: «Наша вёска – самая лепшая…»
Наталля Мышкавец з сям`ёй – мужам Дмітрыем і сынам Ілюшам пераехалі жыць у Ельню зусім нядаўна – гэтай зімой. Раней маладая сям`я здымала кватэру ў горадзе.

«Насамрэч мы не планавалі жыць тут, рашэнне пераехаць узнікла спантанна. Мы шукалі таннае жыллё, а ў горадзе на той час нічога прыдатнага для нас не было. І тут нам прапанавалі купіць гэты дом. Узялі крэдыт, купілі, і вось мы ў вёсцы! І ніколькі аб гэтым не шкадуем, бо тут – здорава!» – сказала Наталля.
Яна пералічыла перавагі вясковага жыцця: «Свая хата – гэта свая хата, і з ніякай кватэрай яе не параўнаць. Тут мы гаспадары, можна рабіць што хочаш, ніхто не пакрыўдзіцца, не будзе незадаволеных суседзяў. І для сына тут раздолле: хочацца бегаць – няхай! Нам цяпер не трэба пільнавацца машын… І гародніну ці садавіну сынок можа есці адразу з градкі ці з куста. Да таго ж, мы дыхаем чыстым паветрам, і лес паблізу… Ці ж гэта не добра?»
Такое жыццё для Наталлі і Дзмітрыя не ў навіну, бо яны абодва нарадзіліся і выраслі ў вёсцы: ён у Начы, яна – тут, у Ельні. Таму маладая мама радуецца, што яе сынок Ілья, якому толькі 1 год і 10 месяцаў, жыве паблізу ад бабулі.
«Можна хоць кожны дзень у госці хадзіць», – усміхнулася яна. Тым болей што Наталля часта бавіць час адна з сынам, бо муж працуе ў Мінску і дома бывае толькі па выхадных.
Па гарадскім жыцці Наталля не сумуе, бо вось ён, горад, рукой падаць: да цэнтра Ганцавіч можна дайсці прыкладна за паўгадзіны ці нават менш. А калі ёсць веласіпед ці аўтамабіль, дык гэта наогул не праблема. Цывілізацыі, якую так шукаюць многія, уцякаючы з іншых вёсак у горад, у Ельні таксама хапае: амаль у кожны дом праведзены прыродны газ і водаправод.
І пры гэтым у кожнага вяскоўца тут – вялікі надзел. Ля дома Мышкаўцоў – 30 сотак. «Можна хоць у футбол гуляць, – пажартавала Наталля. – А калі сур`ёзна, дык мы тут сад пасадзім, агарод. І яшчэ пабудуем што захочам – на ўсё месца хопіць».
Планаў на будучае шмат. І Наталля верыць, што ўсе яны ажыццявяцца, бо бачыць перспектыву развіцця вёскі Ельня.
«Гаварылі, што горад будзе пашырацца, будуць будаваць кааператывы. Але і цяпер моладзі тут шмат, яны будуюцца, купляюць старыя хаты, – сказала яна. – На мой погляд, у Ельню едуць жыць таму, што добра тут. Лепшай за нашу вёску нідзе, бадай, няма!»
Пра тое, што жыццё ў гэтай вёсцы даволі прывабнае для моладзі, гавораць цэны на хаты: яны каштуюць прыкладна па 8–10 тысяч долараў. Прычым гэта не цагляныя новабудоўлі, а састарэлыя хаткі, у якія яшчэ трэба ўкласці шмат сродкаў, каб давесці іх да ладу.

Сям`я Шыдлоўскіх: «У горадзе мы б не жылі, прапалі б…»
Шыдлоўскія – самыя старыя жыхары вёскі Ельня. Аліне Адамаўне 87 гадоў, яе мужу Уладзіславу Антонавічу – 84 гады. Яны пражылі ў вёсцы Ельня каля 60 гадоў.

Яны не ўраджэнцы Ельні. Уладзіслаў родам з суседняй вёсцы Пасекі. Аліна нарадзілася ў вёсцы Лапацічы Ляхавіцкага раёна. Пазнаёміліся яны на вяселлі ў сяброў , некаторы час сустракаліся, а потым і самі справілі шлюб і пераехалі жыць у Ельню.
Спачатку маладыя жылі ў маленькай хацінцы. Там было нязручна, холадна зімой, бо дзверы адразу выходзілі на ганак і марознае паветра выстуджвала хату.
«Неяк захварэў наш старэйшы сынок, думалі, не выжыве. А ён нічога, акрыяў, ды яшчэ які хлопец вырас!» – з гонарам сказаў бацька пра свайго першынца – сына Генадзя.
Пасля гэтага выпадку яны прынялі рашэнне будаваць вялікую хату. Тым болей, што родныя Уладзіслава, якія былі цеслярамі, прапанавалі дапамогу.
«Ой, цяжка-цяжка было будавацца, каб не дапамога, не ведаю, як справіліся б! Усё ўручную прыходзілася рабіць. Але вочы баяцца, а рукі робяць! Затое хутка мы перасяліліся ў сваю хату«, – сказала Аліна Адамаўна.
Ужо ў новай хаце ў Шыдлоўскіх нарадзіліся сын Станіслаў і дачка Марына. Старыя кажуць, што за справамі і клопатамі не заўважылі, як праляцелі гады. Дзеці даўно выраслі, у іх сваі сем`і.
Генадзь жыве ў горадзе Глыбокае Віцебскага раёна, працуе электраманцёрам ў электрасетках. Другі сын – Станіслаў – выбраў кар`еру ваеннага, цяпер палкоўнік у адстаўцы, жыве ў Санкт-Пецярбургу, на пенсіі настаўнічае. А дачка Марына далёка ад бацькоў не паехала, жыве таксама ў Ельні, разам з мужам пабудавалі тут хату. Яна працуе цырульнікам у Ганцавічах.
У Шыдлоўскіх сем унукаў і адзін праўнук. Яны ўсе вельмі любяць бабулю з дзядулем і часта бываюць у іх у гасцях. Амаль кожны дзень да старых прыходзіць дачка з малодшым сынам.
«Ведаю, што хутка павінны прыйсці, і сяджу ўжо, чакаю. Бачу ў акно – ідуць! Выходжу і сустракаю. І так радасна становіцца – добрых мы дзяцей выгадавалі, клапатлівых!» – сказала бабуля.

Не сказаць, што старым дваім сумна, справы ў іх заўсёды знойдуцца. Вечарамі збіраюцца разам і глядзяць тэлеперадачы і навіны. Бабуля любіць чытаць рэлігійныя журналы, што дачка купляе ёй пры касцёле. Гаспадар таксама без справы не сядзіць: вяжа венікі, пляце кашы з ракіты. А раней, калі рукі дужыя былі, рабіў бочкі і цэбры.
«Любім мы, старыя, працаваць. У горадзе ні за што б не жылі, прапалі б. Аднойчы паехала да сына ў Ленінград, дык ледзьве дзень там перабыла: шумна, дыхаць няма чым, людзі бягом-бягом спяшаюцца на працу, на вучобу, па іншых справах. Мы ж так не прывыклі…» – сказала Аліна Адамаўна.
Калі старым хочацца пагаварыць, размаўляюць паміж сабой, бо іх равеснікаў у вёсцы засталося няшмат.
«Паміраюць карэнныя жыхары, – сказала Аліна Адамаўна. – Старых можна па пальцах пералічыць. А вось моладзь прыязджае, я некаторых нават і не ведаю. Як застаецца хата якая пустая, дык адразу ходзяць і пытаюць, ці не прадаюць яе. Не трухлеюць у нас хаты без гаспадароў. А што ж, вёска ў нас добрая, каля горада недалёка, зручна. Чаму б і не жыць? У нас усё пад бокам, жыві і радуйся».
А яе муж заўважыў: «Да нас у вёску ўцякаюць з горада тыя, хто любіць працаваць на зямлі. Хто з дзяцінства прывык працаваць, у нас не засумуе. Тут раздолле: хочаш – агарод садзі і корпайся ў ім, хочаш –ідзі па грыбы ці ягады ў лес, ён жа пабач, за агародамі. А мясціны ў нас грыбныя. Я калі дужы быў, кашамі дадому баравікі валачыў…»
«А ў горадзе ўсё ж лепей жыць, бо працаваць не трэба!«
Састарэлым жыхарам вёскі цяжка весці вялікую гаспадарку. Шыдлоўскія апошнія з усіх вяскоўцаў трымалі карову, збылі яе больш за дзесяць гадоў назад. Іх Раба была вельмі ручной, за гаспадаром хадзіла, як сабака.
«Мы гадоў тры адныя ў вёсцы карову трымалі. Я яе на ланцугу пасвіцца вадзіў. Памятаю, заб`ю калок, сяду і чытаю, а Раба ходзіць, пасецца. Як толькі пайду, бяжыць за мною, рвецца, не хоча адна заставацца«, – успамінаў гаспадар.
Шыдлоўскія кажуць, што сучасная вёска не такая, як раней. Маладыя не трымаюць кароў, тут амаль кожны мае машыну, а хаты стараюцца будаваць двухпавярховыя.

«Я не скажу, добра гэта ці дрэнна. Час іншы, і людзі іншыя. Маладыя жывуць не так, як мы, у іх іншыя інтарэсы, – сказаў Уладзіслаў Антонавіч. – Але я вельмі рады, што ім даспадобы нашая вёсачка, бо лепшай за яе няма нідзе! І калі моладзь будзе тут будавацца і жыць, то яна не згіне. А чаго болей жадаць?«
Новости
- 14:20 28.01 Официально в Польшу едут работать больше белорусов, чем в Россию
- 14:09 28.01 Специалисты «Брестэнерго» планово отключат свет в Ганцевичах и шести деревнях района
- 07:02 28.01 Коты «трескают» огурцы похлеще валерьянки
- 21:07 27.01 Госавтоинспекция берет под особый контроль одну из дорог в Брестской области
- 19:14 27.01 В ивацевичском бюджете на благоустройство отведено меньше денег
- 16:29 27.01 Сельчанин в Лунинецком районе убил знакомого, приняв его за вора
- 14:34 27.01 Доллар и евро продолжают дорожать. Что с курсами валют в Беларуси?
- 12:57 27.01 Вора в магазине в Ивацевичах вычислили по камере видеонаблюдения
- 10:36 27.01 Евросоюз может ввести новые санкции в отношении Беларуси
- 09:10 27.01 У охотника из Пружанского района украли рога
- 20:08 26.01 Как в Брестской области решают кадровую проблему в медицине и образовании
- 17:35 26.01 Обзор лучших мировых производителей УЗИ аппаратов
- 17:28 26.01 Ночные морозы до -12°С прогнозируют синоптики на ближайшие выходные
- 16:34 26.01 В Беларуси упали продажи водки и вина: что теперь пьют в стране?
- 16:20 26.01 Беларусбанк вводит ограничения по банковским карточкам. Говорят, что это защитит от мошенников
- 15:40 26.01 Лесхоз в Брестской области продал продукцию без предоплаты и лишился денег
- 14:33 26.01 Скорая помощь насмерть сбила пешехода в Бресте
- 12:36 26.01 В Беларуси изменили сроки действия справок о состоянии здоровья
- 11:06 26.01 Где в Брестской области собираются ремонтировать дороги и мосты
- 09:10 26.01 У сельчанина в Березовском районе нашли арсенал боеприпасов
Материалы по теме
Сукач – вёска, дзе пусцеюць хаты і не трымаюць кароў
Кожны раз, калі прыходзіцца выязджаць у вёску, думаеш, што ж там знайсці такое цікавае. Што будзе адрознівацць гэтае сяло ад іншых. Бо звычайнае сялянскае жыццё ў нашым разуменні – гэта вялікая гаспадарка, дзе абавязкова ў хляве рыкае карова, дзе заўсёды можна пачаставацца парным малачком…У вёсцы Сукач Ганцавіцкага раёна, таксама ёсць адрозненне.