Як салдат-кругавец калядны пост у войску трымаў

Як салдат-кругавец калядны пост у войску трымаў

У нядзелю 28 лістапада ў праваслаўных вернікаў распачаўся Калядны пост, і ў гэты час прынята адмаўляцца ад спажывання ежы жывёльнага паходжання. Гэта значыць, давядзецца адмовіцца ад мяса (свініны, ялавічыны, а таксама мяса птушкі), малочных прадуктаў і яек.

Але ў праваслаўнай царкве дазваляецца паслабенне для хворых, дзяцей, цяжарных і для людзей цяжкай фізічнай працы. Ну і, вядома ж, вайскоўцам не абавязкова прытрымлівацца строгага посту, тым больш, што і выбару ў іх асаблівага няма.

Самае галоўнае ў гэты час – малітва і праца над самім сабою. Я ж падчас сваёй службы ў войску вырашыў трымаць строгі Калядны пост. Раскажу, што з гэтага атрымалася.

Быў я чалавекам веруючым і нават падумваў пасля службы ў войску стаць святаром. Ды і цяпер, хоць у царкву амаль не хаджу, але ў Бога веру. Ужо напрыканцы сваёй службы вырашыў: чаго б мне гэта ні каштавала і якія толькі выпрабаванні не выпадуць на шляху да рэалізацыі гэтага майго рашэння, вытрымаю пост да канца.

Вырашана – зроблена!

Пры гэтым я цудоўна разумеў, што ўсе сорак дзён мне давядзецца практычна галадаць. Тыя, хто служыў у войску, ведаюць, што ўсе стравы там гатуюцца з выкарыстаннем прадуктаў жывёльнага паходжання альбо на тлушчы. Таму ўсе гэтыя дні ўся мая ежа – хлеб і вада!

Ведалі аб маім рашэнні выключна толькі хлопцы аднаго са мною прызыву. Безумоўна, яны былі ўпэўненыя, што праз дзень-другі я кіну гэтую справу і буду харчавацца, як усе. Але яны памыліліся. Маё рашэнне было добра ўзважаным, і я выдатна разумеў, на што іду.

Паступова аб гэтым даведаліся і іншыя саслужыўцы, тым больш што ўсе катлеты, дранікі з мясам і нават масла я аддаваў іншым салдатам. Я сам нічога не афішаваў, але і не рабіў своеасаблівай таямніцы. Што праўда, прасіў хлопцаў не казаць пра гэта афіцэрам. Бо добра разумеў, што калі яны даведаюцца, дык тады мой рэлігійны ўчынак можа абярнуцца для мяне дадатковымі выпрабаваннямі.

І я не памыліўся!

Дзесьці праз тыдні два хлопцы зразумелі, што моцна памыліліся на мой конт і што ўрэшце я прадоўжу пост да канца. І разам з тым вырашылі адгаварыць мяне трываць далейшую “галадоўку”! Маўляў, усё, дружа, час спыніцца, так ты да дэмбеля не дацягнеш! На што я катэгарычна адказаў:

“Дзякуй за перажыванні і клопат! Але я распачынаў пост не для таго, каб потым кінуць на паўдарозе! Раз я сказаў, што вытрываю – значыць вытрываю!”

Пасля гэтай нашай размовы яны расказалі аб усім лейтэнанту (на жаль, я не памятаю ягонага прозвішча), які быў намеснікам майго камбата. Лейтэнант быў амаль майго ўзросту, толькі-толькі з вучэбкі. Таварыш лейтэнант правёў са мною сяброўскую прафілактычную размову.

Ён мяне пераконваў, што ў войску не месца для рэлігійных подзвігаў і што цяпер мая задача – вярнуцца дадому жывым і здаровым. Маўляў, вера – гэта добра, але цяпер не час і не месца для ахвяры! Я яму падзякаваў за клопат і адказаў:

“Я выдатна разумею, на што іду, і ад свайго рашэння не адступлюся!”

Ён яшчэ спрабаваў мяне пераканаць спыніць пост, але зразумеў, што гэта ў яго не атрымаецца. Тады далажыў аб маім рэлігійным учынку камандзіру дывізіёна. Падпалкоўнік таксама спрабаваў да мяне дастукацца, сыпаў усё тымі ж аргументамі, што і лейтэнант.

Тут ужо я быў вымушаны фармальна з ім пагадзіцца, але ўцямнага адказу на пытанне, спыню я пост ці не, ён усё ж не атрымаў. А пагадзіўся так толькі для таго каб, урэшце, усе пакінулі мяне ў спакоі. І гэтая мая тактыка займела плён. Больш аніякіх падобных размоў са мною не праводзілі, хоць і ведалі, што пост я па-ранейшаму саблюдаю.

Лейтэнант быў, мабыць, вельмі ўражаны маёй прынцыповасцю і вераю, таму што на Новы год пачаставаў мяне “снікерсам”. Вы шмат бачылі, каб камандзіры частавалі сваіх падначаленых шакаладам, а не трохпавярховым матам?! Не?! Я дык бачыў такое ўпершыню!

Завяршыць мой пост дапамагла вайсковы кухар. Жанчына вельмі спагадліва да мяне ставілася і заўсёды, калі была ў нарадзе па сталовай, мяне падкормлівала. Гатуючы ці то кашу, ці то бульбу, адкладвала мне ежу на талерку асобна і толькі потым у агульны кацёл дадавала тушонку.

Апроч таго, клала мне на талерку і марынаваныя агуркі, якія ў сваім рацыёне бачылі хіба што афіцэры. Мы ж, простыя салдаты, былі пазбаўленыя такіх прысмакаў. Падсілкавацца такім чынам я мог усяго толькі раз у чатыры дні, выключна тады, калі ў нарадзе была гэтая жанчына. Іншыя кухары мяне так не песцілі. І таму звычайны рацыён у астатнія дні быў просты – кубак гарбаты і луста чорнага хлеба.

Пры гэтым я працягваў жыць звычайным побытам салдата беларускага войска – ад нарадаў, ад працы ў парку вайсковай тэхнікі і ад фізпадрыхтоўкі мяне ніхто не вызваляў! Што праўда, я сам для свайго задавальнення па вечарах не раз клаўся пад штангу, каб зрабіць які дзясятак адцісканняў. Таму за гэтыя сорак дзён я вельмі моцна схуднеў.

Але ахвяра ёсць ахвяра!

Пры гэтым здароўе я не падарваў, ды і жыцця таксама не страціў! Галоўнае, верыў у сябе і ў свае сілы, ды і здароўе фізічнае мела істотнае значэнне. Калі маеце духоўную неабходнасць у такім рэлігійным учынку, калі ласка! Калі ж не?

Нічога страшнага, Бог вас за гэта не асудзіць! Для Яго галоўнае – ваша вера і малітва, а ўсё астатняе – гэта другаснае!